Για τους ενήλικες η κύρια αιτία απώλειας των δοντιών είναι η περιοδοντική νόσος. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες 3 στους 4 ασθενείς, δηλαδή περίπου το 75% των ασθενών διεθνώς και δυστυχώς πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στη χώρα μας, υποφέρουν από αυτή.

Μόνο με την πρόληψη και την έγκαιρη θεραπεία της περιοδοντικής νόσου θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την υγεία των δοντιών μας.

Είναι η νόσος που προσβάλλει τους ιστούς, οι οποίοι στηρίζουν τα δόντια (ούλα, κόκαλο). Αρχικά, πρωτοεμφανίζεται η ουλίτιδα, η οποία εκδηλώνεται με τη μορφή του ματώματος των ούλων, όταν βουρτσίζουμε τα δόντια μας και συνοδεύεται από κακοσμία. Εάν δεν διαγνωσθεί και θεραπευθεί έγκαιρα, τότε τις περισσότερες φορές καταλήγει σε περιοδοντίτιδα.

Η περιοδοντίτιδα είναι το εξελικτικό στάδιο της ουλίτιδας, όπου εκτός από τη φλεγμονή των ούλων, παρουσιάζεται και φλεγμονή στο κόκαλο που στηρίζει τα δόντια. Έτσι, καθώς προχωρά η νόσος, τα δόντια χαλαρώνουν, αποκτούν σημαντική κινητικότητα και τελικά πέφτουν.

Η περιοδοντική νόσος εκδηλώνεται με διάφορα συμπτώματα όπως
μάτωμα των ούλων, ερυθρότητα και  διόγκωση των ούλων, αποκόλληση των ούλων από τα δόντια, συρρίκνωση των ούλων, αλλαγή της θέσης των δοντιών, κινητικότητα των δοντιών, κακοσμία, πύον κλπ.

Αν ο ασθενής παρουσιάζει ορισμένα από αυτά, θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια από τον περιοδοντολόγο.

Βεβαίως και είναι δυνατόν. Οι περισσότεροι ασθενείς δεν παρουσιάζουν πόνο και επομένως η περιοδοντική νόσος μπορεί εύκολα να περάσει απαρατήρητη. Γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό να επισκέπτεται κανείς τουλάχιστον ανά εξάμηνο τον οδοντίατρο, για εξέταση των περιοδοντικών ιστών.

Η κύρια αιτία εμφάνισης της περιοδοντικής νόσου είναι η μικροβιακή πλάκα. Μεταξύ των δοντιών και των ούλων υπάρχει μια σχισμή, η ουλοδοντική σχισμή, η οποία «φιλοξενεί» πάντοτε ορισμένο αριθμό μικροβίων. Εάν τα μικρόβια αυτά δεν απομακρυνθούν αποτελεσματικά με την κατάλληλη στοματική υγιεινή, τότε πολλαπλασιάζονται και διευκολύνουν την ανάπτυξη και άλλων μικροβίων, τα οποία μεγεθύνουν το πρόβλημα.

Αν και η μικροβιακή πλάκα είναι ο πρωταρχικός παράγοντας, εντούτοις άλλοι παράγοντες όπως η εγκυμοσύνη, η μη υγιεινή διατροφή, το κάπνισμα, το stress και ορισμένα φάρμακα είναι δυνατόν να επηρεάσουν την εμφάνισή της.

Τέλος, υπάρχουν ορισμένες συστηματικές ασθένειες όπως: ο μη ελεγχόμενος διαβήτης, η λευχαιμία και οι ασθένειες που συνδέονται με ανεπάρκεια του ανοσολογικού συστήματος οι οποίες είναι δυνατόν, είτε να επηρεάσουν την εμφάνιση, είτε να επιδεινώσουν την περιοδοντική νόσο.

Η περιοδοντική νόσος μπορεί να διαγνωσθεί από τον οδοντίατρο κατά την επίσκεψη του ασθενούς στο ιατρείο με ακτινογραφίες και κλινική εξέταση.

Βεβαίως. Η σωστή στοματική υγιεινή αποτελεί την αποτελεσματικότερη μέθοδο πρόληψης της νόσου. Μετά από κάθε γεύμα είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείτε τα κατάλληλα μέσα στοματικής υγιεινής (οδοντόβουρτσα, οδοντικό νήμα, μεσοδόντιο βουρτσάκι), όπως σας έχει υποδειχθεί από τον οδοντίατρό σας.

Εάν δεν νοσείτε, είναι απαραίτητο τώρα κιόλας να ξεκινήσετε αυτό το προληπτικό πρόγραμμα. Εάν όμως πάσχετε από τη νόσο, θα πρέπει πρώτα να θεραπευθείτε, στη συνέχεια δε, να εφαρμόζετε συνεχώς το πρόγραμμα της στοματικής υγιεινής που ειδικά για την περίπτωσή σας, θα υποδείξει ο οδοντίατρος σας. Μετά το τέλος της θεραπείας είναι απαραίτητο να επισκέπτεστε σε τακτά χρονικό διαστήματα τον οδοντίατρο σας για έλεγχο της κατάστασης των περιοδοντικών ιστών.

Οι κύριες μέθοδοι θεραπείας της περιοδοντικής νόσου είναι δύο. Η μη χειρουργική (συντηρητική) και η χειρουργική μέθοδος.

Η μη χειρουργική μέθοδος αφορά την εκπαίδευση του ασθενούς σε ένα νέο πρόγραμμα στοματικής υγιεινής και την απομάκρυνση της φλεγμονής, με αποτρύγωση και ριζική απόξεση, δηλαδή με βαθύ και αποτελεσματικό καθαρισμό.Στόχος αυτής της μεθόδου είναι η απομάκρυνση της πέτρας από τα δόντια και η λείανση της ρίζας του δοντιού, προκειμένου να επαναπροσφυθούν τα αποκολλημένα ούλα.

Σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιείται η τεχνική των lasers σε συνδυασμό με την μη χειρουργική θεραπεία.

Ωστόσο, πολλές φορές λόγω βαρύτητας της νόσου αλλά και ιδιομορφίας των δοντιών η μη χειρουργική θεραπεία δεν είναι αρκετή. Σε αυτές τις περιπτώσεις το πρόβλημα επιλύεται πλήρως με τη βοήθεια μικροχειρουργικής επέμβασης.

Τέλος, και οι δύο μέθοδοι είναι πιθανό να συνοδεύονται από διάφορα φάρμακα ανάλογα με την περίπτωση του κάθε ασθενούς.

Αποτελεί τμήμα της πλαστικής χειρουργικής του περιοδοντίου και έχει σκοπό να διορθώσει τις αισθητικές ατέλειες των ούλων. Οι ατέλειες αυτές παρουσιάζονται κυρίως σε άτομα με υψηλή γραμμή χαμόγελου (όταν ο ασθενής γελά, “δείχνει” ούλα) και αφορούν κυρίως την εμφάνιση απογυμνωμένων ριζών των δοντιών λόγω υφίζησης των ούλων, την έλλειψη συμμετρίας στο ύψος της παρυφής των ούλων, την παρουσία μελανού χρώματος στα ούλα και τέλος την εμφάνιση δοντιών με μικρό μέγεθος λόγω πληθωρικής εμφάνισης των ούλων.

Τα οδοντικά εμφυτεύματα αποτελούν τεχνητά υποκατάστατα της ρίζας ενός ή περισσοτέρων δοντιών τα οποία στηρίζουν τις επιεμφυτευματικές προσθετικές αποκαταστάσεις.

Τα οδοντικά εμφυτεύματα αποτελούνται ως επί το πλείστον από τιτάνιο ή κράμα τιτανίου. Το τιτάνιο είναι απόλυτα βιοσυμβατό υλικό, το οποίο χρησιμοποιείται εδώ και αρκετές δεκαετίες στην ορθοπεδική. Ως εκ τούτου, είναι ένα δοκιμασμένο, απόλυτα ασφαλές υλικό, που δεν δημιουργεί κανένα κίνδυνο στην υγεία του ασθενούς, ούτε και προξενεί αλλεργικές αντιδράσεις.

Στη οδοντιατρική αγορά υπάρχουν πολλές έγκυρες εταιρείες με απόλυτα τεκμηριωμένα συστήματα εμφυτευμάτων. Η επιλογή του συστήματος είναι στην κρίση του οδοντιάτρου.

Κατάλληλος ασθενής είναι κάθε ασθενής με υγιές ιατρικό ιστορικό, καθώς και πολλοί ασθενείς με ελεγχόμενα γενικά νοσήματα, μετά από συνεννόηση του οδοντιάτρου με τον θεράποντα ιατρό.

Όσον αφορά  για την περιοχή που θα δεχθεί το εμφύτευμα, θα πρέπει να έχει επαρκές οστικό υπόβαθρο, έτσι ώστε το εμφύτευμα να τοποθετηθεί με σταθερότητα και με απόλυτη ασφάλεια από σημαντικά ανατομικά στοιχεία που γειτνιάζουν με την περιοχή της εμφύτευσης (π.χ. ιγμόρειο, νεύρα).

Η διάγνωση της επάρκειας του οστού γίνεται με ακτινογραφική εξέταση που περιλαμβάνει πανοραμική ακτινογραφία και αξονική τομογραφία (dental scan).

Σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις ελλείψεως οστού, η ανάπλασή του μπορεί να επιτευχθεί με σύγχρονες τεχνικές οστικής ανάπλασης (οστικά μοσχεύματα, μεμβράνες).

Η διαδικασία της εμφύτευσης είναι εξαιρετικά απλή. Μετά από τοπική αναισθησία, σαν αυτή που γίνεται προκειμένου για ένα σφράγισμα, ανοίγεται ένα φρεάτιο στο οστούν σε προεπιλεγμένο μήκος με βάση την ακτινογραφία που έχει ήδη μελετηθεί. Στο φρεάτιο αυτό κοχλιώνεται το εμφύτευμα και γίνεται συρραφή της περιοχής.

Το εμφύτευμα μπορεί να αποκατασταθεί με την τελική στεφάνη ή γέφυρα μετά από διάστημα 2-4 μηνών.

Διεθνώς αλλά και στο ιατρείο μας μετά από 26 χρόνια κλινικής εμπειρίας, τά ποσοστά επιτυχίας των οδοντικών εμφυτευμάτων αγγίζουν το 96%.

Η αποτυχία συνίσταται στην μη επίτευξη οστεοενσωμάτωσης, δεσμού δηλαδή του εμφυτεύματος με το οστό. Στην περίπτωση αυτή το εμφύτευμα αφαιρείται με μια πολύ απλή διαδικασία και αντικαθίσταται με ένα νέο.

Τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ότι αν το εμφύτευμα κατά τη χειρουργική του τοποθέτηση “σφίξει” πολύ με το οστό, (κάτι που ελέγχεται με κατάλληλα εργαλεία), είναι δυνατή η τοποθέτηση της  μεταβατικής προσθετικής αποκατάστασης στο εμφύτευμα, την ίδια ημέρα.

Η τελική προσθετική εργασία κατασκευάζεται μετά από 2-4 μήνες.

Η διαδικασία της τοποθέτησης είναι μια απλή χειρουργική επέμβαση, αντίστοιχη μιας εύκολης εξαγωγής ενός δοντιού. Ως εκ τούτου, τις περισσότερες φορές ο ασθενής δεν περιμένει ιδιαίτερο πόνο, παρά μόνο λίγο πρήξιμο για τις πρώτες 3 ημέρες. Απαιτείται προσοχή στη λήψη του φαγητού (κρύο και μαλακό για τις πρώτες 2 ημέρες), αποφυγή καπνίσματος, αποφυγή ασπιρίνης, εφαρμογή κρύων επιθεμάτων και χορήγηση αντιβιοτικού και αναλγητικού.

Τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι ασθενείς ομολογούν ότι η συμπτωματολογία ήταν κατά πολύ ηπιότερη της αναμενόμενης!

Όπως και στην περίπτωση των περιοδοντικών ασθενών, έτσι και για τους εμφυτευματικούς ασθενείς, θα πρέπει να υπάρχει μια επιμελημένη φροντίδα στο σπίτι καθώς και μια οργανωμένη παρακολούθηση ανά 4-6 μήνες (καθορίζεται από τον οδοντίατρο) στο οδοντιατρείο.

Τα εμφυτεύματα όπως και τα δόντια συγκεντρώνουν μικρόβια και πέτρα, μιας και τα μικρόβια κυκλοφορούν ελεύθερα στο στόμα μας και συνεπώς χρειάζεται να ελέγχονται αποτελεσματικά.

Πρόκειται για ένα ακρωνύμιο που προέρχεται από τις λέξεις Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation (LASER), οι οποίες περιγράφουν ουσιαστικά τον τρόπο που παράγεται η ενέργεια του laser. Η ακτινοβολία laser έχει ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος (είναι μονοχρωματική), είναι εστιασμένη και ισχυρή κάτι που τη καθιστά ένα εργαλείο με εξειδικευμένη και πολύ συγκεκριμένη δράση στο χώρο. Η ενέργεια του laser καταλλήλου μήκους κύματος απορροφάται από τα μικρόβια οπότε αυτά καταστρέφονται (φωτοθερμική δράση).

Τα lasers aνάλογα με το παραγόμενο μήκος κύματος της κάθε συσκευής διακρίνονται σε lasers  διοδικά (diode), νεοδυμίου (Nd – Yag), ερβίου (Ervium) και  διοξειδίου του άνθρακα(CO2).

Κλινικά διακρίνονται σε αυτά που επιδρούν στους σκληρούς ιστούς του στόματος (πχ. δόντι, οστό, πέτρα δοντιών) και  σε αυτά των μαλακών ιστών (πχ ούλα, βλεννογόνος, πλάκα), ανάλογα με τον τρόπο που απορροφάται η ακτινοβολία από τα συστατικά των ιστών και των κυττάρων.

Το laser ενοχλεί ελάχιστα τον ασθενή και ανάλογα με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μπορεί να χρειασθεί αναισθησία ή όχι. Δεν υπάρχει περιορισμός στη χρήση του γιατί δεν ανήκει στις ιονίζουσες ακτινοβολίες, δηλαδή στα μήκη κύματος εκείνα που προκαλούν διαταραχές στο DNA των κυττάρων μας.

Τα lasers είναι απόλυτα ασφαλές εργαλείο όταν λαμβάνονται τα προβλεπόμενα μέτρα ασφάλειας και χρησιμοποιείται από κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό.

Τα lasers είναι ένα σύγχρονο εργαλείο με μεγάλη ποικιλία εφαρμογών. Στη περιοδοντολογική και περιεμφυτευματική θεραπεία χρησιμοποιούνται, ως ενα συμπληρωματικό μέσο, για τις περιπτώσεις όπου οι κλασικές τεχνικές δεν επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Συγκεκριμένα στη περιοδοντολογική θεραπεία στοχεύουν στη βελτίωση του θεραπευτικού αποτελέσματος της συντηρητικής θεραπείας, μειώνοντας έτσι την πιθανότητας χειρουργικής επέμβασης, καθώς  και στη συντήρηση πολύ προβληματικών δοντιών. Επι πλέον στη θεραπεία της περιεμφυτευματίτιδας  αποτελούν πολύ χρήσιμο συμπληρωματικό εργαλείο για την εξυγίανση  της προσβεβλημένης από μικρόβια εμφυτευματικής επιφάνειας.

Η εφαρμογή τους επιτυγχάνεται με την επαναλαμβανόμενη ακτινοβόληση της προσβεβλημένης περιοχής σε διαφορετικές συνεδρίες, προσφέροντας μικρή ποσότητα ενέργειας κάθε φορά, βοηθώντας έτσι τους μηχανισμούς του σώματος να επιτελέσουν τη λειτουργία της επούλωσης (LLLT- low level laser therapy).

Με την  εφαρμογή των lasers σε επιλεγμένα περιστατικά επιτυγχάνεται το βέλτιστο θεραπευτικό αποτελέσμα με τη λιγότερη ταλαιπωρία και στο χαμηλότερο κόστος, σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα.

Η ενδοδοντική θεραπεία, ευρύτερα γνωστή ως «απονεύρωση», είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της  μόλυνσης του πολφού των δοντιών. Βαθιές τερηδόνες, επαναλαμβανόμενες οδοντιατρικές εργασίες, προβληματικές θήκες και τραυματισμός των δοντιών (ρωγμές, κατάγματα) είναι ορισμένες από τις πιο συχνές αιτίες μόλυνσης του πολφού, η οποία μπορεί να συνδυάζεται με έντονο πόνο και εν τέλει οδηγεί στην δημιουργία αποστήματος.

Η διαδικασία περιλαμβάνει τον καθαρισμό του εσωτερικού των δοντιών από τα οργανικά υπολείμματα του πολφού, την απολύμανση από το μικροβιακό φορτίο και ακολούθως την ερμητική του έμφραξη με τα κατάλληλα, για κάθε περίπτωση υλικά, ώστε να αποτραπεί η επαναμόλυνση.

Η ενδοδοντική θεραπεία βοηθάει στην διατήρηση του φυσικού χαμόγελου, τη συνέχιση της ομαλής μασητικής λειτουργίας και περιορίζει την ανάγκη για πιο πολύπλοκες οδοντιατρικές εργασίες. Με τη σωστή φροντίδα, τα περισσότερα ενδοδοντικά θεραπευμένα δόντια μπορούν να παραμείνουν στο στόμα δια βίου.

Μετά την ολοκλήρωση της ενδοδοντικής θεραπείας ενός δοντιού ακολουθεί  η προσθετική αποκατάσταση, το είδος της οποίας καθορίζεται από  το ποσοστό ακέραιου δοντιού που εναπομένει και τις προσθετικές απαιτήσεις  της περιοχής.

Οι στεφάνες (ή θήκες) είναι προσθετικές αποκαταστάσεις που καλύπτουν ολόκληρο το δόντι για να το προστατεύσουν από πιθανό κάταγμα κατά τη μάσηση ή για να βελτιώσουν τα λειτουργικά ή αισθητικά χαρακτηριστικά του.

Οι γέφυρες αποτελούνται από δύο ή περισσότερες στεφάνες που ενώνονται μεταξύ τους για να αποκαταστήσουν την απώλεια ενός ή περισσοτέρων δοντιών.

Τα υλικά κατασκευής των στεφανών είναι συνήθως μέταλλο εσωτερικά και πορσελάνη εξωτερικά.

Οι ολοκεραμικές στεφάνες  είναι αποκαταστάσεις  εξολοκλήρου από πορσελάνη χωρίς μέταλλο, που κατασκευάζονται από ζιργκόνιο ή διπυριτικό λίθιο. Οι ολοκεραμικές στεφάνες εκτος από την άψογη αισθητική παρουσιάζουν και εξαιρετική βιοσυμβατότητα με τους παρακείμενους ιστούς.

Οι όψεις πορσελάνης είναι πολύ λεπτές φλούδες πορσελάνης που συγκολλώνται μόνιμα στην πρόσθια πλευρά των δοντιών προκειμένου να βελτιωθεί η αισθητική τους. Οι όψεις πορσελάνης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το κλείσιμο κενών διαστημάτων, για βελτίωση του χρώματος των δοντιών καθώς και για αλλαγή του σχήματος ή της θέσης τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι απόλυτα φυσικό, όμοιο με τα υπόλοιπα δόντια.

Οι ολικές οδοντοστοιχίες είναι κινητές προσθετικές εργασίες που αποκαθιστούν την ολική απώλεια των δοντιών στη μια ή και στις δύο γνάθους. Αποτελούνται από ακρυλική βάση και ακρυλικά δόντια (τοποθετημένα πάνω στη βάση).

Οι μερικές οδοντοστοιχίες είναι κινητές προσθετικές εργασίες που αποκαθιστούν τη μερική απώλεια των δοντιών στη μια ή και στις δύο γνάθους. Αποτελούνται από μια μεταλλική βάση, επενδυμένη από ακρυλικό πάνω στο οποίο τοποθετούνται ακρυλικά δόντια και συγκρατούνται με άγκιστρα ή με συνδέσμους ακριβείας στα εναπομείναντα δόντια του ασθενούς.

Οι επένθετες οδοντοστοιχίες είναι ουσιαστικά ολικές οδοντοστοιχίες που ”κουμπώνουν” σε δόντια ή σε εμφυτεύματα. Τα πλεονεκτήματα τους πέραν της αυξημένης συγκράτησης είναι, ότι ο ασθενής εξοικειώνεται γρηγορότερα λόγω του μικρότερου όγκου τους.

Οι νάρθηκες βρυγμού είναι κατασκευές μικρού πάχους  από σκληρό ακρυλικό οι οποίες εφαρμόζουν στην οδοντοστοιχία ασθενών, που σφίγγουν ή τρίζουν τα δόντια τους.

Η παρουσία του σκληρού ακρυλικού, διευκολύνει στην εξουδετέρωση των φορτίων που δημιουργούνται κατά την παραλειτουργία αυτή  και προστατεύει τα δόντια από αποτριβές ή και κατάγματα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις συμβάλλει και στη μείωση των πονοκεφάλων που εμφανίζουν πολλοί από αυτούς τους ασθενείς.

Αποτελούν σύγχρονες πολύ συντηρητικές αποκαταστάσεις. Η χρησιμοποίηση των στεφανών έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη αποκοπή της οδοντικής ουσίας σε ποσοστό μέχρι το 65% του όγκου των δοντιών, ενώ σήμερα με τη χρησιμοποίηση των επένθετων εμφράξεων δεν αφαιρείται περισσότερο από το 30% της εναπομένουσας οδοντικής ουσίας. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό είναι σύνθετες ρητίνες ή πορσελάνη.

Σε περίπτωση που η ελλείπουσα οδοντική ουσία είναι μεγαλύτερη του μισού δοντιού και καλύπτει κάποιο φύμα ή αποκατάσταση ονομάζεται “επένθετο”. Με την εφαρμογή των ένθετων και επένθετων αποκαταστάσεων η χρησιμοποίηση των στεφανών περιορίζεται μόνο στα πολύ κατεστραμμένα δόντια.

H αισθητική οδοντιατρική αντιπροσωπεύει την κλινική εφαρμογή επιστημονικά τεκμηριωμένων τεχνικών και γνώσεων που μπορούν να προσδώσουν φυσική εμφάνιση στις οδοντιατρικές εργασίες.

Οι κύριες εφαρμογές της  αφορούν τη βελτίωση στη θέση, στο σχήμα και στο  χρώμα των δοντιών προσδίδοντας αρμονία στο χαμόγελο των ασθενών μας. Τα σύγχρονα οδοντιατρικά υλικά που χρησιμοποιούνται προσομοιάζουν με τα χαρακτηριστικά των φυσικών δοντιών σε τέτοιο βαθμό, που δύσκολα γίνονται αντιληπτά και περιλαμβάνουν  εμφράξεις σύνθετης ρητίνης, όψεις πορσελάνης και ρητίνης και ολοκεραμικές αποκαταστάσεις (στεφάνες ή γέφυρες).

Σε ορισμένα περιστατικά η επίτευξη της αισθητικής στο χαμόγελο των ασθενών επιβάλλει και τη χρησιμοποίηση τεχνικών πλαστικής χειρουργικής στους περιοδοντικούς ιστούς.

Η  διαδικασία της λεύκανσης αποτελεί έναν ελάχιστα επεμβατικό τρόπο για την βελτίωση του χαμόγελου ενός ατόμου. Με τον τρόπο αυτό  και χωρίς να θίγεται η ακεραιότητα των οδοντικών ιστών, μπορεί να βελτιωθεί το χρώμα των ζωντανών καθώς και των ενδοδοντικά θεραπευμένων δοντιών, που ορισμένες φορές έχουν υποστεί δυσχρωμία.

Η λεύκανση θα πρέπει να γίνεται πάντοτε υπο την επίβλεψη οδοντιάτρου είτε αυτή γίνεται στο οδοντιατρείο, είτε στο σπίτι, πάντοτε εξατομικευμένα επιλέγοντας τα κατάλληλα λευκαντικά υλικά  και στη κατάλληλη περιεκτικότητα για κάθε ασθενή.